Vanuit het bestuur #6
Het zal toch eens niet, ik ben weer als laatste. Stomme constitutionele volgorde. Als je niet weet wat dat is; good for you. Je kan prima leven zonder die kennis. Leest iemand dit überhaupt? Tijd voor wat sentimenteel gelul! Ik beloof geen heel samenhangend verhaal, want boeie. Mijn bestuursjaar voelde toch wel écht aan na de overdrachtsborrel, met heel goed gepland (thanks Luna, first job well done!), meteen de dag erna; de ‘verneukdag’. Even voor wat context: We stonden om 3 uur ’s nachts nog in de kroeg te dansen, maar werden bij zonsopgang alweer gepest ('ontgroend') door 37. Menig bak is getrokken, maar er ook weer uitgegooid. Wat een bonding. Onwetend dat die bonding de week erna, tijdens de Bavaria besturenborrel, nog intenser zou worden. Ik heb enkel zeer vage herinneringen van deze pikante avond, maar genoeg om vooral de Vo spijt te laten hebben dat ze er niet bij was. In het begin is het best raar, zo’n bestuursjaar: je wordt met een groep bij elkaar gegooid en verwacht dat je je diepste geheimen deelt bij rondje eerlijk. Toch begon het langzaam echt als een klein vriendengroepje te voelen tijdens introweekend, waar we nog geen klap hoefden te doen en vooral hebben geknuffeld. De weken die volgden waren gevuld met super leuke nieuwe dingen; zaaldiensten (ja echt, dat was toen nog leuk), vergaderingen, activiteiten, CoBo’s, ... We waren zo enthousiast, dat we zelfs naar een CoBo in Enschede zijn geweest. Die mensen verbaasd; wij bier drinken en brassen. Keimooi. Dan was het in december ook tijd voor ons eerste weekendje weg, samen met 37. Wat gezien de hoeveelheid alcohol boodschappen een heftig, escalerend weekend beloofde te worden, eindigde in een soort relax retreat waar we alleen de jacuzzi uit zijn gekomen om naar de sauna of naar bed te gaan. Het eind van het jaar heb ik afgesloten met de Van Slag Wintersport. En wat vond ik dat fantastisch. Dit waren dan ook 10 van de weinige dagen van dit jaar dat ik voor 8 mijn nest uit was. Mijn absolute highlight was in blinde paniek, huilend de berg af met Marit. Trauma bonding is the best bonding!! In februari kon ik het natuurlijk niet laten mijn droppies mee te sleuren naar het beste plekkie onder de rivieren; Lampegat. Iets met een dansende pizza en carnavalsmuziek. En mijn ouders ontmoeten, het voelde een beetje alsof ik mijn 5 vriendjes ging voorstellen, heel bizar. Ondertussen een klein familietje geworden, gingen we onder andere op ware zonvakantie naar Gran Canaria met onze familieauto en zijn we ook uiteten geweest naar Loetje. Mijn toxic trait is wel nog steeds om elke keer te denken dat we gaan escaleren. We hebben het gewoon veel te relax met elkaar! (maar he, poemaandag is ook leuk) Die relaxte sfeer, daar hoort dan ook de ochtendgroep bij, waar we foto’s sturen als we wakker zijn van ons hoofd, om elkaar te motiveren uit bed te komen (zie foto!!) en bijvoorbeeld de lunch bij Rhijnauwen, waar we ongegeneerd in de zon hebben gechilld in plaats van aan bestuur gezeten.Maar, escalatie ligt sporadisch nog op de loer: bij de cantus van weekendje weg waren we echt wel irritant dronken, er zijn echt wel 3 flessen bubbels achtergehouden om zelf te drinken bij de verjaardags borrel en we hebben echt wel de ‘beste vereniging vn het jaar’-schaal van Orca gebrast bij het sneakergala (foto!). Maar zeg nou zelf; we zijn toch ook de beste vereniging van het jaar? Kan iemand ons volgende keer nomineren, het voelt zo stom om het zelf te doen.Nou oke, buiten dat ik ook veel tegenslagen heb gehad dit jaar, kan ik hier nog zoveel fijns schrijven. Dat ga ik niet doen, want ik heb nu al 4 a 5 minuten van je leven verprutst (en geloof me; ik heb veel geknipt). Hopelijk heb je toch een beetje meegenoten van mijn afgelopen jaar en heb je het net zo enerverend, leerzaam en fijn ervaren als ik!Mic-drop.Liefs,Linda
