Nieuws

Geschreven door Jorim Spiekhout

Ik leef nog. 

Die gedachte verwondert mij enigszins wanneer ik terugkijk op mijn eerste jaar als Van Slagger. Ik heb een heleboel SjaarsCie-avonden en FeCo-feesten op het nippertje overleefd. Ik heb moeten vertrouwen op de kookkunsten van verenigingsgenoten en op de autorijskills van willekeurige mensen richting Leuven. Ik heb onder de druk van ervaren, oudere commissiegenoten een jaarboek moeten bouwen. Ik heb elke dinsdagavond mijn mannetje moeten staan op het veld én in de kantine. Het leven van een Sjaars gaat nou eenmaal niet over rozen…

Of toch wel? Want beste lezer, wat was het leuk. Ik heb dit jaar kennis gemaakt met een vereniging die staat voor gezelligheid, vriendschap, tolerantie, bier en volleybal. Niks moet en alles mag. Ik heb ballen geslagen en adtjes gelegd. Ik heb vrienden en vriendinnen gemaakt. Ik heb de teamspirit door mijn lichaam voelen stromen - evenals de grote hoeveelheden gerstenat. Ik heb zoveel mogelijk activiteiten meegepakt en herinneringen gemaakt. Dieptepunten heb ik niet; zelfs de degradatie naar de F werd gevierd (‘best een leuke poule!’). Hoogtepunten zijn er teveel om allemaal op te noemen, maar deze mooie momenten kan ik jullie niet onthouden:

- De commissieband versterken door te ontsnappen uit een Escape Room

- De geheel onverwachte promotie naar de D ten koste van Boer Zoekt Bal (sorry!)

- Die vreemde man die zijn afspraak cancelde om Helen en mij van Maastricht naar Leuven te brengen met het Liftweekend

- Tijdens de RedaCie-vergadering elkaars gezichten onder schilderen met glow-verf voor het glow-feest (‘ik wil graag iets zoals Braveheart’)

- De cocktailworkshop (‘gelukkig hebben we de foto’s nog…’)

- Het ontbijtje op bed van het bestuur (thanks Judith & Iris!)

- Het interview met volleybalster Judith Pietersen

- De winst van SjaarsCie-avond één

- Die dinsdagavond die onverwacht escaleerde (wacht, welke?)

Kortom, het was een enerverend jaar. Seizoen ’16-’17 zal voor mij altijd een hele bijzondere betekenis hebben. Met trots kijk ik terug: trots op mijn commissie, trots op mijn team en trots op de vereniging.

Ik raad jullie tot slot aan allemaal even een moment voor jezelf te nemen en terug te kijken op afgelopen seizoen. Pak het jaarboek er even bij en laat je gedachten afdwalen naar die ene smash of dat ene biertje (dat misschien net ééntje te veel was). Denk na over de wedstrijden die je hebt gespeeld en de activiteiten die je hebt gedaan. De nieuwe vrienden die je hebt gemaakt en de nieuwe volleybalskills die je hebt ontwikkeld.

En bedank hiervoor jezelf en de vereniging met de groene vlag.

Want dat is wat wij allen zijn: Van Slag.

Ik blijf in ieder geval nog een jaartje.

Houdoe!