Nieuws

Vanuit het bestuur #37.2

Lieve Van Slaggers,Wat is dit tot nu toe al een bijzonder Van Slag jaar! In september begonnen we met z’n allen heel hoopvol aan een nieuw seizoen: er kon elke dinsdagavond worden gevolleybald en zelfs bier worden gedronken in het café op Oly. Totdat omikron toch iets besmettelijker bleek dan gedacht en we in Nederland weer in een lockdown belandden. Eerst het café dicht, geen publiek meer en uiteindelijk zelfs helemaal geen volleybal meer op de dinsdagavond. Er kon nog eventjes overdag gevolleybald worden, maar dat was toch anders dan onze vertrouwde dinsdagavond… Na ruim anderhalve maand in lockdown kregen we afgelopen weekend het verrassende nieuws dat we vanaf komende week weer mogen volleyballen, woehoe! Erg onverwachts en dus gelijk dit weekend een spoedvergadering. Het is veel schakelen door de telkens wijzigende coronamaatregelen, dus bestuur zijn dit jaar is zeker een uitdaging. Het belangrijkste is dat we weer kunnen volleyballen, daar kijk ik in ieder geval enorm naar uit! Naast dat het op volleybalgebied een interessant jaar is, is dat het ook zeker op bestuurlijk vlak. Zoals jullie wel weten is Job in oktober gestopt als teamcoördinator vanwege persoonlijke redenen en zijn wij daarmee ook een heel fijn en leuk bestuursgenootje kwijtgeraakt. Dit was best even een moeilijke en gekke periode, waarin we tijdelijk met z’n vieren bestuur waren en de TC plots de taken van teamcoördinator over heeft genomen (toppers!). Gelukkig hebben we veel lieve berichten en steun gekregen vanuit de vereniging en hebben we nog steeds goed contact met Job. Ook zijn we heel erg blij dat onze zoektocht naar een nieuwe bestuursgenoot uiteindelijk zijn vruchten heeft afgeworpen. Komende maandag hopen we op de extra ALV Emma in te stemmen als vicevoorzitter van het 37e bestuur. We hebben er heel veel zin in om met z’n vijven de rest van dit jaar tot een succes te brengen!Vanwege corona konden een aantal activiteiten niet doorgaan zoals gepland, maar gelukkig zijn Van Slaggers creatief en werden er nog genoeg leuke dingen bedacht. Zo hebben we met een aantal sjaarsen cocktails gedronken op één van de laatste avonden dat de kroegen nog open waren (en daarna met bestuur véél te lang op pizza’s gewacht en toen dus maar Ten Beste besteld), is er door veel mensen alsnog in groepjes gedineerd als een alternatief Cycling Dinner en was er een superleuke radioshow in plaats van een echte biercantus. Het is hoopgevend dat er besloten is om zo snel in 2022 al te gaan versoepelen met de maatregelen, ondanks het hoge aantal besmettingen. Er staan namelijk nog zoveel leuke activiteiten op de planning dit jaar en ik begin steeds meer hoop te krijgen dat deze echt door kunnen gaan. Volgende week staat als eerste de ToCo op de planning en later in het jaar kunnen we hopelijk met z’n allen meedoen aan een benefiettoernooi, Weekendje Weg, gala, Van Gras en nog veel meer… Ik kan niet wachten en hoop dat ik nu niet té optimistisch ben, maar er is in ieder geval genoeg om naar uit te kijken!Op moment van schrijven ben ik net terug van een fantastische week wintersport! Ik heb genoten van de sneeuw, het skiën (mijn tweede keer op wintersport ooit, met als persoonlijke overwinning samen met Jasmin en Wotte best wel netjes van de rode piste af!), alle lieve mensen die meegingen en mijn leuke kamergenootjes. Misschien dat we met iedereen die mee was iets te veel genoten hebben van het ouderwetse dinsdagavondgevoel in de Yeti-bar: er werd gemexxt, er werd bier getapt door onze persoonlijke Oly-medewerkers Koen, Jasmin en Wotte, er stonden stoelen op schouders en er werd stiekem gedanst en gezongen op “Jè bent ut voâh mèn”. Achteraf gezien had ik het niet anders willen hebben en was het zeker een onvergetelijke, knetterpositieve week. Gelukkig zijn we allemaal veilig terug in Nederland. Bedankt Marleen en Lianne voor jullie nachtelijke autorit en glijpartij op de berg! Bedankt Jelle, Trees en Bente voor de organisatie! Volgend jaar weer?!Goed, ik hoop niet dat ik jullie heb verveeld met mijn ellenlange column. Kort van stof zijn is niet mijn sterkste punt, zoals veel van jullie weten. Graag wil ik nog afsluiten met aangeven hoe blij ik ben dat ik nog een bestuursjaar doe. Ik weet dat veel mensen me voor gek hebben verklaard, maar ik ben nog steeds heel tevreden met de keuze. Voorafgaand aan mijn sollicitatie had ik het er met Sander over dat ik alleen nog een jaar zou willen doen met de voorwaarde dat het uitdagend zou zijn en niet vergelijkbaar met het 34e bestuur… Nou, uitdagend en anders is het als voorzitter in dit wisselende jaar zeker :) Het kost me ook zeker iets meer tijd dan ik van tevoren bedacht had en die masterstage die ik eigenlijk dit jaar wilde gaan doen heb ik maar even uitgesteld. Gelukkig heb ik hele lieve, enthousiaste bestuursgenoten en blijft Van Slag een fantastische vereniging waar ik me graag voor inzet. Ik heb enorm veel zin in de rest van dit jaar en hoop jullie allemaal snel te zien op de dinsdagavond in de hal (of misschien wel in het café) of bij een leuke activiteit!Tot snel!Veel liefs,MiriamP.s. heel fijn dat ik op deze foto niet de enige ben die mijn ogen niet op kan houden :)

01/16/2022 Door Miriam Osinga bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #37.1

Lieve, leuke, fantastische Van Slaggers,Het seizoen is pas net twee maanden bezig, maar het is me het jaartje toch al wel. In ieder geval, zo voelt het toch voor mij. Eigenlijk ook niet heel gek als je bedenkt dat ik op 26 mei werd gebeld dat ik deel uit mocht gaan maken van het 37e kandidaatsbestuur. Dat is gewoon al bijna een half jaar geleden, wow! Time flies when you’re having fun, en dat is voor mij zeker het geval.Maar laat ik even terugkomen op die 26 mei, wat een hectische dag was dat. Ik had een thuiswerkdagje genomen met stage want ik wist wel dat ik die middag gebeld zou worden. Gelukkig was 36 zo lief om een tijdsindicatie te geven, waardoor ik in ieder geval een paar uurtjes daadwerkelijk productief heb kunnen werken in plaats van dat ik alleen maar zenuwachtig aan het ijsberen was door mijn kamer. Toen ik uiteindelijk gebeld werd was de spanning gelukkig van korte duur, want ik kreeg het bericht dat ik in het KB zat! Super leuk natuurlijk, maar tijd om blij te doen werd me niet gegund, want ik kreeg te horen dat ik binnen 45 minuten bij een café in Zuilen moest zijn. Erg fijn als je in Zeist woont, vanaf waar het precies 45 minuten fietsen was, en het ook nog eens keihard regende. Natuurlijk kwam ik dus te laat, flink verzopen en vol spanning aan, want wie zouden er met mij in het bestuur gaan zitten? Dat bleken Florian, Bente en Job te zijn. Ik hoor de sjaarsen al denken, maar waar is onze lieftallige voorzitter Miriam dan? Nou die was er toen nog niet, of nou ja niet in ons bestuur. Maar dat komt straks, dus nog even geduld.Anyway, Florian, Bente en Job dus. Drie mensen die ik wel kende van gezicht, waar ik misschien een keertje mee gepraat had, maar heel veel meer ook niet. Oftewel best wel spannend als je een beetje een introvert persoon bent en nieuwe mensen leren kennen nou niet per se je allersterkste punt is. Gelukkig is daar altijd een oplossing voor: alcohol. Ik weet van horen zeggen dat ik een stuk meer en harder ga praten na een paar wijntjes, ben ik het zelf niet helemaal mee eens maar goed. Wat wel degelijk een feit is, is dat ik van alcohol de neiging krijg om op tafels te liggen (zie bijgevoegde foto), tsja iedereen heeft wel iets geks toch? Dit geldt trouwens niet voor bier, want dat drink ik niet, tenzij het een glutenvrij biertje is. Ik heb namelijk coeliakie, wat een fancy benaming is voor glutenintolerantie. Verder totaal niet relevant voor dit verhaal, maar ik dacht ik gooi het er gewoon even tussendoor. Je zou denken dat een secretaris beter zou moeten zijn in het normaal en bondig vertellen van een verhaal. Wat een grap haha! In ieder geval, conclusie: ik vond het allemaal heel spannend maar binnen no time hadden we het mega gezellig met elkaar! Toch fijn dat jullie door al die regels onzin hebben geploeterd voor deze conclusie die in één zin paste.Het was dus al snel heel gezellig, maar persoonlijk maakte ik me ook wel een beetje zorgen. Want hoe gingen wij dit doen met z’n vieren terwijl een voltallig bestuur uit zes zou bestaan? En dan ook nog eens met onze prille Van Slag ervaring? Florian en ik hadden in ieder geval nog een half normaal Van Slag jaar gehad, waarin we echt wel een beeld hadden gekregen van een dinsdagavond op Olympos, maar aan de andere kant waren we nog nooit mee geweest met het weekendje weg bijvoorbeeld. En Job en Bente waren als toen nog eerstejaars niet eens ooit in het sportcafé geweest. En natuurlijk zouden oud besturen voor ons klaar staan. En natuurlijk waren er nog veel meer actieve leden die ons zouden willen helpen. Maar de control freak in mij had toch idee dat we zeker niet genoeg in control waren en kreeg behoorlijk wat stress van het idee alleen al dat we maar met vier waren. Gelukkig kwam toen onze redder in nood: Miriam (ja ik zei toch dat dat er nog aan zou komen). Iedere vijfde persoon was welkom geweest, maar we hadden het een stuk slechter kunnen treffen dan iemand met 5 jaar Van Slag ervaring plus een jaar ervaring als teamcoördinator. Gelukkig compenseert ze voor al deze ervaring met de soms toch wel ietwat domme dingen die uit haar mond komen (nou, lullig!), waardoor we binnen ons bestuur wel gewoon lekker op hetzelfde niveau zitten. En wat hebben we leuke dingen neer kunnen zetten met z’n vijven! Om te beginnen met volleyballen en de D.A.V.s op de dinsdagen in de zomer, tot de introductie- en indelingstoernooien, en natuurlijk de eerste activiteiten en het feest georganiseerd door de kersverse commissies. Ik heb half september mijn stage afgerond en sindsdien ben ik even voor 90% studievrij geweest. Echt een goede keuze, want ik ben zo blij dat ik deze beginperiode ten volste heb kunnen meemaken!Maar helaas is er niet alleen maar zonneschijn. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we net weer in een mindere periode. De coronabesmettingen stijgen weer en dat gaat gepaard met de nodige maatregelen. Zo hebben we nu een paar dinsdagen waarop het sportcafé gesloten blijft en we ook niet op de tribunes kunnen zitten. En natuurlijk ook al dat gedoe met QR codes scannen, dat komt inmiddels onze neus ook wel weer uit. Ik bedoel, ik hou van schema’s maken, maar iedere week terwijl ik mijn tijd ook aan iets anders zou kunnen besteden is ook wel weer een beetje overdreven. Maar goed, als dat nodig is om te kunnen blijven volleyballen dan moeten we dat nog even volhouden! Daarnaast hebben wij ook als bestuur ons eerste echte dal meegemaakt, namelijk dat Job is gestopt als teamcoördinator. Zonder in details te treden kan ik wel zeggen dat dit voor ons als een enorme schok kwam. Het was emotioneel zwaar voor ons allemaal en ondertussen waren er ook praktische zaken daar omheen die opgelost moesten worden. Gelukkig was en is er nog steeds veel steun vanuit de vereniging waar wij op kunnen bouwen, waar ik enorm dankbaar voor ben! Op die manier hebben wij de tijd gekregen om alle emoties met elkaar te verwerken en een plan op te stellen voor de rest van dit jaar. Om te voorkomen dat wij vieren één voor één uitvallen door de te hoge bestuurslasten hebben we besloten dat we toch een nieuwe vijfde persoon bij ons bestuur willen hebben. Het bericht over de sollicitaties is net online en ik ben natuurlijk enorm benieuwd wat hieruit gaat komen. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik hoe dan ook vertrouwen heb in de toekomst van de vereniging en ons als bestuur. Na regen komt altijd weer zonneschijn, en met een beetje geluk krijgen we daar ook nog een regenboog bij!Heel veel liefs,Anouk

11/16/2021 Door Anouk Versnel bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #36.7

Lieve Van Slaggers, Als 6e en daarmee laatste persoon die van ons 36e bestuur een blog mag schrijven, kan je je wel voorstellen dat ik even goed moest nadenken over mijn insteek voor deze blog. Ga ik het hebben over dat ons jaar bijna is afgelopen? Echter werd daar al over geschreven toen we nog maar halverwege het jaar waren. Ga ik het dan hebben over de dingen die wij niet konden doen en welke oplossingen wij hebben verzonnen? Misschien over onze persoonlijke ups en downs? Of toch over de huidhonger problemen?  Ondanks dat dit jaar natuurlijk volledig anders was dan andere jaren, denk ik dat we alsnog wel veel overeenkomsten hadden. Er is een moment dat je vol energie zit en je volledig wil geven voor de vereniging en er zijn momenten dat je er even doorheen zit door stress en drukte. Elk bestuurslid van alle besturen heeft weleens dat momentje gehad waarbij je “jezelf tegenkomt”. Wij hebben als mensen grenzen aan wat we mentaal en fysiek kunnen en hoe leuk een bestuursjaar ook is, het is best wel heftig soms. Ik wil deze blog dan ook even gebruiken als middel om te reflecteren op mijn eigen ervaringen tijdens dit jaar, en deze met jullie te delen. Het jaar voordat ik bestuur werd ben ik plotseling een stuk actiever geworden, waardoor ik meerdere commissies heb gedaan en vele mensen heb leren kennen. Hieruit is voortgevloeid dat ik uiteindelijk ook benaderd ben of ik ook misschien bestuur wilde doen. In eerste instantie had ik zoiets van, dat is niks voor mij. Maar ik zag het juist ook wel als uitdaging omdat ik mezelf nooit als bestuurder had gezien. En daar kwam ik dan aanfietsen, om precies 8 uur bij de verzamelplek waar wij als verse KKB’ers elkaar zouden ontmoeten. Ik werd ontvangen door 5 dames en het HB. En daarmee was het officieel. Het avontuur kon beginnen. Nu denken jullie waarschijnlijk: als hij op dit tempo blijft doorschrijven, dan kan hij beter een boek schrijven in plaats van een blog. Dus bij deze gaat het tempo wat omhoog en ga ik de hoogtepunten maar ook de dieptepunten benoemen. Ik ben namelijk van mening dat het belangrijk is dat iedereen ziet dat er ook dalen zijn, en men niet alleen denkt dat ik perfect ben.   In het begin van onze KB tijd hebben wij elke dinsdag de D.A.V’s kunnen organiseren. Deze borrels waren ontzettend gezellig en hier konden we gelukkig relatief gezien escaleren in vergelijking met de rest van het jaar. Uiteraard waren we doordeweeks al druk bezig met het voorbereiden voor de eerste ALV. Super spannend natuurlijk want je voelt als nieuw bestuur de druk en verantwoordelijkheid dat jij ervoor moet zorgen dat het goed gaat met de vereniging. Ik merkte dat ik dit best spannend vond, want op een ALV gaat het er soms best intens aan toe. Daarnaast wil je er natuurlijk wel voor zorgen dat je sterk overkomt als bestuur. Echter vlak voordat de ALV er was, ging het in mijn persoonlijke omgeving mis. Waarbij mijn oma overleed en mijn andere oma en mijn moeder allebei in het ziekenhuis terecht kwamen. Deze opstapeling zorgde ervoor dat ik wel heel snel mijn “jezelf tegenkomen” moment in het jaar mocht ervaren. Dit resulteerde helaas in dat ik de eerste ALV niet kon leiden. Echter was het juist heel mooi om te zien dat ik kon vertrouwen op veel steun van het bestuur en vrienden om mij heen. Na deze periode ging het met corona ook vrij slecht, maar ik merkte dat ik juist veel energie kreeg van het bedenken van nieuwe plannen zoals workshops en online alternatieven. Ondanks dat we niet samen konden zijn, heb ik alsnog het gevoel gehad dat we wel samen waren met de vereniging. Het feit dat wij het platform konden bieden voor mensen in de bizarre lockdown tijden, gaf een goed gevoel. Zoals bijvoorbeeld tijdens de nieuwjaarsshow, wat één groot online feest was. De tijd en moeite die we er in moesten steken om elke keer weer met nieuwe ideeën te komen koste wel veel energie. Er kon natuurlijk ook nog veel niet doorgaan, dat was wel ronduit klote. Elke keer als er weer een persco kwam en er mocht weer minder, dan had ik het wel even zwaar. Niet alleen moest ik die klap persoonlijk verwerken, maar het was ook lastig om onze leden weer teleur te moeten stellen met dat er minder mocht. En ook al mocht iets wel fysiek, dan moesten wij ook nog de verantwoordelijkheid dragen om ervoor te zorgen dat mensen afstand zouden bewaren. Persoonlijk voelde ik hier een enorme tweestrijd tussen het hele idee waarom ik bestuur ben gaan doen, namelijk alle mensen letterlijk verenigen, en het dus verplicht mensen uit elkaar moeten drijven. Dit heb ik een van de meest lastige dingen gevonden dit jaar. Gelukkig werkte mensen altijd goed mee, maar het deed toch elke keer pijn als ik een groepje blije Van Slaggers weg moest sturen. Gelukkig is het pieken en dalen zoals ik al benoemde, en na dit dal kwamen ook weer leuke piekjes. Langzaam ontstond er weer meer hoop dat er meer zou mogen. En we konden eindelijk weer volleyballen en wat fysieke activiteiten organiseren. Ook al stonden we met regen en 6 graden op de grasmat te volleyballen, ik was gelukkig. De manier waarop iedereen blij het veld op kwam lopen heeft mij echt goed gedaan, en dit waren dan ook wel echt de hoogtepunten voor mij. Eigenlijk alle momenten waarbij we Van Slaggers blij konden maken met leuke dingen, waren mijn hoogtepunten. Wel merkte ik dat de druk van én het bestuur én mijn studie wat te veel werd. Hierdoor kon ik beide taken niet naar volledige voldoening uitvoeren. Dit sloeg ook op mijn gezondheid, en dat maakte de keuze heel simpel. Er moest iets veranderen. En dat heb ik gedaan. Mijn studie ging op pauze en ik heb mij volledig gestort op het bestuur. Dit was een hele goede keuze, want daardoor kon ik volledig genieten in plaats van alleen maar stressen. Het was goed om te beseffen dat ik mijn limieten had bereikt qua druk die ik als individu aankon, en hier gelukkig de ruimte voor had om wat aan te veranderen. Ik wil niet dat dit een adviesrapport wordt in plaats van een leuke blog. Maar, ik hoop gewoon dat iedereen soms de tijd neemt om te reflecteren op zichzelf om te kunnen beseffen wanneer de druk soms te hoog is. Als ik iets geleerd heb dit jaar is dat je gezondheid, mentaal en fysiek, het allerbelangrijkste is. Dus weet wanneer je op de rem moet trappen, voordat je daadwerkelijk schade aan jezelf toebrengt. Het jaar eindigde natuurlijk geweldig. We konden weer volleyballen en fysieke activiteiten hebben. Helaas geen gala of eindejaarsborrel, maar deze piek liet ik hierdoor niet dalen. Nu het bijna ten einde is, heb ik vooral kunnen genieten van de dingen die het jaar mij heeft gebracht. En wat was het fijn om af en toe toch dat echt Van Slag gevoel weer te mogen voelen.   Het jaar is nu dan echt ten einde gekomen, maar de herinneringen en lessen zullen voor altijd blijven. Ik ga het wel echt missen om zoveel voor onze vereniging te kunnen betekenen vanuit de organisatorische positie, echter kan ik gelukkig nog veel andere dingen doen om jullie te zien. Nu ik zo ten einde ben gekomen van mijn blog, besef ik wel dat deze vereniging, de mensen van mijn bestuur en alle leden een speciaal plekje hebben in mijn hart.   Tot snel,   Veel liefs, Sander Paulus

08/22/2021 Door Sander Paulus bestuur, vanuithetbestuur 1 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #36.6

Nu is het dan eindelijk mijn beurt om een (stiekem tweede) bestuursblog te schrijven. Als secretaris zou je denken dat ik een blog zo uit mijn mouw schud, maar ik merk dat ik zo als vijfde wel moeite heb om nog iets origineels te verzinnen. Alle clichés zijn, zonder af te doen aan de rest, natuurlijk al wel genoemd. Wel kunnen we op het moment van schrijven opeens weer veel meer dan degenen voor mij hadden durven dromen, en dat maakt dat dit bestuursjaar zo aan het einde opeens toch nog een andere wending krijgt. Al een jaar lang kreeg ik te horen ‘Hoe is het nou, zo’n bestuursjaar in deze tijd’, of ‘Lijkt me wel gek, nu een bestuursjaar doen, terwijl je niet eens mag volleyballen’. Iedere keer legde ik maar weer uit dat het misschien wel gekke tijden zijn en dat we wat minder leuke dingen kunnen doen, maar dat het wel ontzettend leerzaam is, en dat je juist uit de kleine dingen die je wél kan doen ontzettend veel energie kan halen. Dit was ook zeker niet gelogen, ik heb dit jaar ontzettend veel geleerd. Want wat doe je als volleybalvereniging als je niet meer mag volleyballen? Hoe onderhoud je de band met je leden als je ze niet wekelijks ziet? En hoe blijf je commissies enthousiast houden wanneer ze elkaar alleen online kunnen zien? Allemaal dingen waar wij ons afgelopen jaar mee bezig hebben moeten houden. We hebben ontzettend creatief moeten zijn in alles wat we organiseerden. En juist door je met zo’n fijne groep mensen een jaar lang voor één doel in te zetten, konden we elkaar ook enthousiast houden en blij zijn met alles wat er wél mogelijk was. Toch zou ik liegen als ik zou zeggen dat het allemaal alleen maar leuk was. Natuurlijk waren wij er als bestuur ook af en toe goed klaar mee. Als we weer te horen kregen dat we een maand niet konden volleyballen, als we het kostbare buitenvolleybal moesten cancellen doordat het (in mei!!!) keihard aan het regenen was, of wanneer een commissie alleen maar activiteiten online kon organiseren terwijl ze zo graag een fysieke activiteit hadden gewild. Ik had toch echt wel gedacht dat er vanaf januari wel weer meer zou kunnen. Persconferenties met versoepelingen waren lichtpuntjes, maar op een gegeven moment werden ze wel heel erg ingewikkeld, ook voor ons. Af en toe had ik zelfs het idee dat Mark en Hugo wisten wanneer onze ALV er weer aan zat te komen, om vervolgens lekker precies dan weer een nieuwe lading regels te lanceren waar wij gelijk op in mochten spelen. Maar de late avondjes vol extra vergaderingen en het typen en vertalen van plannen en protocollen waren het de laatste tijd allemaal waard, omdat dat betekende dat er toch weer iets meer kon. En zo kwam op 28 mei dan eindelijk het verlossende woord: we konden weer in teams binnen gaan volleyballen! En toen verdere versoepelingen opeens in hoog tempo volgden, merkte ik opeens hoe erg wij van kleine dingen konden genieten. Hoe bijzonder het was om weer met z’n zessen in de zaal te staan op een dinsdagavond. Weer een biertje te kunnen drinken op het terras van Olympos. En weer activiteiten te kunnen doen waarbij je andere Van Slaggers ook in het echt ziet en niet alleen maar via je beeldscherm. Nu het weer een beetje kan halen wij ook kostbare tijd in met ons bestuur: van vergaderingen op een zeilboot en het terras tot eindelijk een bestuursweekend, wij proppen even een jaar aan bonding in een paar maanden. En waar ik eerst af en toe stiekem ook wel een beetje klaar was met dit jaar, gaat nu alles opeens echt in sneltreinvaart. Ook al hebben we nog een hele zomervakantie te gaan, waarop we met hernieuwd enthousiasme het KB kunnen inwerken, en volgen er daarna nog een heleboel uitgestelde CoBo’s (waaronder die van ons), is het echte besturen inmiddels toch wel een beetje afgelopen. Maar ik ben er nu opeens niet helemaal meer klaar voor dat dit bestuursjaar straks ten einde is.. En dit is niet alleen een roze bril of zogenaamde ‘graduation goggles’. Ik ga moeite hebben om afscheid te nemen van dit jaar en deze groep mensen. En natuurlijk is het geen echt afscheid, maar het voelt (terecht) wel als het einde van een heus tijdperk. Voor nu maak ik maar even gebruik van de beste coping strategie die er is: er niet over nadenken en gewoon nog even genieten met z’n zessen!Fijne zomervakantie, en tot op een dinsdagavond! Liefs, Lianne

07/12/2021 Door Lianne Potters bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #36.5

Hoi!Waar is de tijd gebleven?! We zitten alweer bijna in mei wanneer ik dit schrijf, maar voor mijn gevoel is het nog februari… We zijn alweer bezig met voorbereidingen voor de voorjaars ALV en we zijn op zoek naar het 37e bestuur. We hebben natuurlijk een ontzettend bewogen jaar achter de rug. We wisten zogenaamd waar we aan begonnen, maar ik had dit jaar nooit kunnen voorspellen, niemand denk ik. Ik neem jullie graag even mee in mijn rollercoaster die dit bestuursjaar was en is.Het is een jaar (wat?!) geleden dat ik zelf bezig was met het schrijven van een sollicitatie voor het bestuur. Ik kreeg veel vragen of ik nou wel voor dit jaar moest gaan met corona en alles. Oh jazeker, want juíst dit jaar is een bestuur zo belangrijk om de vereniging draaiende te houden. Van volleyballen is nog niet veel gekomen, maar Van Slag is zo veel meer dan dat. Toen ik 4 jaar geleden bij de vereniging kwam voelde ik mij meteen thuis en die veilige thuishaven wil ik zo graag bieden aan alle leden die daar behoefte aan hebben. Juist deze rare corona tijden wil ik mij inzetten voor de vereniging waar ik altijd even mijn zorgen kan vergeten. Ook al kan het allemaal niet op de manier zoals we gewend waren, wat een ontzettend leuke dingen zijn en worden er neergezet. Begin dit jaar konden we nog een paar wedstrijdjes spelen en dit voelt al wel als een eeuwigheid geleden. Al snel moesten we over naar alternatieven en in mijn opinie zijn daar geweldige dingen uit gekomen. Je kan wel stellen dat het bestuur en alle commissies zich van de meest initiatiefrijke en creatieve kant hebben laten zien: want hoe veel vetter dan een Just Dance avond in hal 1 kan het worden? En hoe veel creatiever dan een echte Bob Ross schildercursus? Ik had nooit verwacht dat ik een avond lekker aan het schilderen zou raken bij de volleybalvereniging. (En nog ontzettend veel meer natuurlijk.) Hoe pittig het af en toe ook was om telkens aan te passen aan alle maatregelen, ik kan niet anders dan trots zijn op mijn lieve bestuursgenootjes en alle geweldige commissies die zich maar blijven inzetten. In geen ander jaar hadden we zoveel nieuwe dingen kunnen proberen en ik denk dat het ook vooral veel moois heeft opgeleverd.Nu zitten we in het voorjaar en ik moet bekennen dat ik had gehoopt dat we al wel iets meer zouden kunnen, maar met elke stap ben ik zo blij. Met elke net niet duik-partij op het gras en elke hap zand tijdens het beachen merk ik dat volleyballen toch het allerleukste blijft. Hoe meer er mag, hoe meer leden ik weer zie sporten, lachen en bonden. Ik kijk enorm uit naar alle komende (alternatieve) activiteiten en (alternatieve) volleybal momenten. Hoewel ik natuurlijk maar al te graag elke week had gevolleybald in de zaal, gecoached langs de lijn en geborreld in het café, ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik dit bizarre jaar in het bestuur van deze prachtige vereniging mag zitten:) Blijf gezond en tot snel allemaal!!!Liefs, Merle

05/03/2021 Door Merle Watzeels bestuur, vanuithetbestuur 1 reactie(s) Lees meer...